Rehabilitacja na zakręcie

Ważą się losy ustawy o zawodzie fizjoterapeutów, która może szerzej otworzyć dostęp do rehabilitacji. A Naczelna Rada Lekarska mówi: nie!

Bardzo przykry był przebieg dzisiejszej konferencji prasowej w siedzibie Naczelnej Izby Lekarskiej, na którą pilnie zwołano dziennikarzy by ostrzec: „Samodzielna fizjoterapia naruszeniem bezpieczeństwa pacjentów”. Akurat w obecnym numerze „Polityki” publikuję swój komentarz w sprawie tak źle odbieranego przez lekarzy usamodzielnienia fizjoterapeutów w państwowym systemie lecznictwa (w prywatnym są już dawno usamodzielnieni, w związku z czym wielu hochsztaplerów i pseudouzdrawiaczy bezkarnie żeruje na naiwności chorych).

Chodzi o to, że w obecnym systemie utrzymywanym przez NFZ, a więc w państwowych przychodniach rehabilitacyjnych, fizjoterapeuci – nierzadko z długim doświadczeniem i naukowymi tytułami – nie mają właściwie prawa do żadnych decyzji w specjalności, na której znają się lepiej niż niejeden doktor. Ale aby móc pomagać pacjentom, ci muszą najpierw odebrać skierowanie od lekarza medycyny rehabilitacyjnej, który teoretycznie ma zadecydować, jakie zabiegi pacjent powinien otrzymać (czego potem zwykle nie monitoruje), a najczęściej wpisuje po prostu na skierowaniu rozpoznanie i rzuca: „fizjoterapeuci zrobią co trzeba”.

Na takim oszustwie świetnie żyje grupa około 2 tys. specjalistów utrzymywanych z kontraktów z Funduszem, których jest ok. 5 tys. Tu ważne zastrzeżenie: nie wrzucam wszystkich do jednego worka – są przecież specjaliści, którzy swoją pracę wykonują sumiennie. Ale brak ustawy o zawodzie fizjoterapeuty i wynikające z tej pustki zarządzenia Funduszu premiują wielu nieuczciwych. Nietrudno bowiem zgadnąć, że wobec olbrzymich potrzeb wielu lekarzy medycyny rehabilitacyjnej „obsługuje” skierowania i przybija pieczątki w kilku przychodniach, więc niełatwo się do nich chorym dostać – stąd kolejki! Ustawa o zawodzie fizjoterapeuty ma tę prowizorkę zlikwidować, ponieważ da chorym prawo bezpośredniego kontaktu z wykształconymi fizjoterapeutami, oczywiście ze skierowaniami od lekarzy rodzinnych, ortopedów czy neurologów. Skończy się dublowanie papierów, pieczątek, a jednocześnie – przy wprowadzeniu ostrych kryteriów kształcenia w fizjoterapii – upadną wreszcie podejrzane prywatne szkółki, gdzie w ciągu dwóch semestrów studenci zdobywają wątpliwe szlify w rehabilitacji.

Podczas konferencji w NRL dowiedzieliśmy się półprawd, które zaprezentowali lekarze medycyny rehabilitacyjnej, wsparci autorytetem prezesa Macieja Hamankiewicza. Pan prezes, w miarę przebiegu konferencji, pytań dziennikarzy i wygłaszanych opinii fizjoterapeutów miał coraz smutniejszą minę, ponieważ być może zrozumiał, że dał się nabrać środowisku lekarzy, którzy troszcząc się o własną kasę zapomnieli o interesie pacjentów. To przecież właśnie wielu lekarzy tej specjalności, nie wyłączając konsultantów, dorabia we wspomnianych szkołach prywatnych, choć nie przeszkadza im to rozlewać krokodylich łez nad „niekompetentnymi fizjoterapeutami”. Ustawa jest przygotowana po to, aby z tą niekompetencją skończyć, tylko że wielu straci wtedy dodatkowe fuchy.

Prezes Hamankiewicz w sposób ewidentny zaufał lekarzom medycyny rehabilitacyjnej, którzy w siedzibie NIL próbowali przekonać media, iż „usamodzielnienie fizjoterapii narusza bezpieczeństwo pacjentów”. Jeśli takie larum grają, dlaczego nie zawiadomią o tym prokuratury? Próbując wycofać się rakiem, wobec ewidentnych dowodów na to, że NRL wciągnięto w obronę interesów wąskiego środowiska lekarzy jednej specjalności, Pan Prezes zaczął mówić, że sprzeciwia się tylko niewłaściwej procedurze – w jego rozumieniu zbyt szybkiej – jaką przyjęto podczas prac sejmowej komisji zdrowia i podkomisji. Ale tu znów pudło, ponieważ obecni na konferencji przedstawiciele Polskiego Towarzystwa Fizjoterapii wsparli dziennikarzy obserwujących na własne oczy, jak goszczący na obradach podkomisji lekarze, ramię w ramię z posłanką PiS Józefą Hrynkiewicz, starali się storpedować te prace.

I tak oto, chyba po raz pierwszy w historii Naczelnej Izby Lekarskiej, jej prezes nie sprawdziwszy wcześniej tła konfliktu między fizjoterapeutami a lekarzami, uwikłał się w wojenkę, która bije w pacjentów. To wstyd i ciekawe, czy przyzna się do błędu, a przynajmniej do pochopnych opinii, gdy emocje opadną. Jego list do ministra zdrowia, w którym domaga się „natychmiastowego wstrzymania prac nad ustawą” (nad którą debata trwa od kilkunastu lat!) świadczy o tym, że pochopnie wsparł środowisko, które nawet jego próbuje oszukać przedstawiając półprawdy. Można się z nimi zresztą zapoznać czytając relację z konferencji prasowej na stronie Naczelnej Rady Lekarskiej, która w sposób zafałszowany przedstawia argumenty tylko jednej strony, wprowadzając nieobecnych w błąd.

Na koniec ważna pointa, aby nikt nie miał wątpliwości: mamy wielu fantastycznych, mądrych, rzetelnych lekarzy medycyny rehabilitacyjnej, którzy doskonale układają sobie pracę z fizjoterapeutami, nie raz i nie dwa korzystając z ich doświadczeń i rad. Wiedzą, że clou to praca zespołowa i rozumieją, że dobra ustawa o zawodzie fizjoterapeuty będzie wsparciem dla takiej współpracy, przynoszącej korzyść chorym. Przyznaje to wielu lekarzy medycyny rehabilitacyjnej w prywatnych rozmowach! Ale na publicznym forum występują ci, którzy albo już dawno nie przekroczyli progu sali fizjoterapii w państwowej przychodni albo celowo próbują pozostawić status quo na nieszczęście nas wszystkich.